Στο Θύμιο Βαζαίο για την προσφορά του, ως Πρόεδρος της «Ένωσης Καλαβρυτινών Αθήνας».
Καθεροσύνη
Ψηλά στην κορφή ν’ ανέβω, το θέλω…
Χωρίς υποστυλώματα και στηρίγματα πλάνα…
Μόνος, να ζωγραφίζω με δημιουργίας πινέλο,
και να τραγουδώ, με της προσφοράς τα ωριάκουστα πιάνα.
Στην όμορφή μου πατρίδα, ψυχή και καρδιά μου…
Κι έτσι αγόγγυστα, σιωπηλά, στης χαράς τη γαλήνη…
Ναι!.. Κάθε τόσο μ’ ανοιχτή τη ζεστή αγκαλιά μου,
κι ένα πάθος, που ξεπερνά του κυκλώνα τη δίνη.
Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και Πλανεύτρες Σειρήνες,
σε μια φώναξη κάλπικη στο καθάριο κι αγνό μου,
σκιάζουν για λίγο τις λαμπρές της ημέρας αχτίνες,
και μ’ αγκάθια γεμίζουν την ευθεία του δρόμου.
Τι κι αν το δόλιο, τ’ άνομο, σε περιτριγυρίζει!..
Τι κι αν το χιονόβροχο σε χτυπά και σε δέρνει!..
Ένας Ήλιος Λαμπρός σταθερά σε φωτίζει,
κι ένα Ουράνιο Τόξο στ’ αψηλά σε πηγαίνει!..
Εκεί, στο γαλάζιο κι αιθέριο για στάσου,
δες τ’ όμορφο, τ’ άδολο, πηγαιμού σου ταξίδι,
και με γέλιο, με χαρά, όλα εκείνα στοχάσου,
που σε φέρνουν στης Αξίας, στης Τιμής το Στολίδι!..
———————————
θ. γ. θ.
